39. rocznica pacyfikacji Strajku w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej
W nocy z 24 na 25 listopada 1981 r. studenci-podchorążowie ówczesnej Wyższej Oficerskiej Szkoły Pożarniczej (WOSP) rozpoczęli strajk okupacyjny wymierzony w komunistyczne władze (https://www.sgsp.edu.pl/?page_id=18360). Studenci-podchorążowie nie zgadzali się na podporządkowanie zapisom ustawy o wyższym szkolnictwie wojskowym, które zakładały, iż podchorążowie mogli być kierowani do tłumienia społecznych protestów. Podporą duchową w najtrudniejszych chwilach była posługa bł. ks. Jerzego Popiełuszki.
Warszawiacy, rodzice, delegaci z uczelni wyższych i wielkich zakładów pracy gromadzili się pod murami WOSP, solidaryzując się ze strajkującymi. Walka odniosła moralne zwycięstwo, pomimo późniejszej brutalnej pacyfikacji strajku, która nastąpiła 2 grudnia 1981 r.
24.11.1981 r.
- 18.00 – ogłoszenie przez Komendanta WOSP stanu podwyższonej gotowości bojowej, w odpowiedzi na próbę zwołania wiecu przez podchorążych, którzy mieli dyskutować nad projektem nowej ustawy o szkolnictwie wyższym, opracowanym pod kierunkiem prof. Resicha.
- 18.30 – w ciemnym korytarzu zostaje zatrzymanych pięciu podchorążych, padają okrzyki: «stój, bo strzelam».
- 22.00 – Komendant zezwala wejść na teren uczelni studentom III i IV roku.
- 23.00 – odbywa się wiec, na którym proklamowano strajk okupacyjny i wybrano Komitet Strajkowy, który opracował zgłoszone przez podchorążych postulaty:
- Wprowadzenie poprawki do projektu ustawy o szkolnictwie wyższym, opracowanego przez prof. J. Resicha, na pierwszym posiedzeniu Komisji Sejmowej w dniu 27.11.1981 r. do art. 5 pkt 2 (mówiącego o wyłączeniu z ustawy o szkolnictwie cywilnym szkół MSW i MON) – dodać «nie dotyczy WOSP».
- Wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do osób stosujących przemoc fizyczną oraz osób, które o tym decydowały.
- Przybycie na teren uczelni Komisji Mieszanej z MSW, Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Komendy Głównej Straży Pożarnej w celu podjęcia rozmów odnośnie [do] wysuniętych żądań.
- Niewyciągania żadnych konsekwencji w stosunku do osób biorących udział w strajku.
2.12.1981 r.
- 10.15 – następuje atak na WOSP; grupa specjalna do zwalczania terrorystów, uzbrojona w broń maszynową, otwiera bramy szkoły. Z helikoptera zostaje zrzucona grupa antyterrorystów, która opanowuje uczelnię. Podchorążowie zgromadzeni w auli nie stawiają żadnego oporu.
- W odwodach ZOMO pozostają oddziały w liczbie ok. 5 tys. milicjantów, przewidziane do użycia w razie stawienia czynnego oporu.
- Zostają zatrzymani działacze «Solidarności», w tym: Seweryn Jaworski, Marek Hołuszko – Straż Robotnicza. Krystyna Kolasińska – członek «Solidarności» i Komitetu Strajkowego – zostaje pobita i z obrażeniami przewieziona do szpitala.
- 13.00 – wszyscy podchorążowie zostają przewiezieni na dworce PKP w Warszawie.
- W godzinach wieczornych grupa 229 podchorążych znajduje azyl w gmachu Politechniki Warszawskiej, w której razem ze studentami tej uczelni strajkuje do 6.12.1981 r.
Studentów i wykładowców siłą usunięto ze Szkoły, często bez możliwości powrotu. Zajęcia wznowiono na początku lutego 1982 r. Odtąd Uczelnia nosi nazwę Szkoła Główna Służby Pożarniczej (SGSP).
Fragmenty dot. opisów 24.11.1981 r. i 2.12.1981 r.: Przedruk artykułu „Strajkowaliśmy w WOSP”, który ukazał się w „Biuletynie IPN” nr 11-12(70-71) listopad-grudzień 2006, autor Jarosław Wróblewski (przedruk zamieszczono w publikacji „35. rocznica strajku w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej. Wspomnienia”, Wyd. Szkoła Główna Służby Pożarniczej, Warszawa 2016)
Zdjęcia: materiały przekazane do archiwum SGSP
